Sevgi ile ilgili Masal Örneği Değerler Eğitimi

Bir gün ablamla kavga etmiştik. Konuşmuyorduk.  Canım çok sıkılıyordu. Dışarıya baktım, dışarısı kapkaraydı. Bir yandan da yağmur yağıyordu. En iyisi odama çekilip hikaye okumaya karar verdim. Tam hikayeyi elime aldım ki bir de ne göreyim;  Hikayenin kapağındaki resimde bulunan kız bana göz kırpıyordu. Ve birden konuşmaya başladı;

-Hey, benimle arkadaş olur musun, olursan seni çok farklı yerlere götüreceğim,  dedi.

Daha ne olduğunu anlayamamıştım.  Ananedendir bilmem birden ağzımdan “evet” yanıtı çıktı. Ondan sonra olanlar oldu. Bir anda kendimi yeşil bir ormanda buldum, yanımda ise kitabın kapağındaki o kız vardı. Elimden tuttuğu gibi beni rengarenk çiçeklerin içerisinden evlerine götürüyordu. Evlerine yaklaştıklarında bir de ne göreyim. Gözlerime bir türlü inanamadım. Şaka değil gerçekti ev tamamen çikolatadan yapılmıştı. Kapı tokmakları dahi şekerlemeden oluşuyordu. .Evlerinin önüne geldiğimizde bizi annesi, babası ve bir de küçük kardeşi karşıladı. Öyle sevecen öyle içten davrandılar ki kendimi hiç mi hiç bulunduğum yere yabancı hissetmedim.

Daha sonra sofra kurdular. Bu sofra ama o bildiğiniz sofralara benzemiyordu. Her şey sihirliydi. Biraz gülümsedikçe sofra daha da artıyor, biraz yedikçe her şey daha da çoğalıyordu. Yedik, içtik doyduk derken dışarı çıktık. Bahçelerini dolaşmaya başladık. Bahçelerinde de o kadar güzel meyveler vardı ki elimizi uzattıkça meyveler kendiliğinden elimize düşüyordu. Her şey o kadar güzel diki rüya da gibiydim İnanır mısınız kendi evimi dahi unutmuştum. Kız elimden tuttu daha bitmedi dedi ve beni tekrar evin içine soktu ve odasına götürdü.  Odaya girdiğimde gözlerim kamaştı. Her yer rengarenkti. Masasında rengarenk eşyalar, dolabında rengarenk kıyafetler…Derken kız  gördün mü dedi bu sahip olduklarımın aslında hiçbir önemi yoktur. Bu rengarenk şeyler, yiyecekler her şey gelip geçicidir. Olmasa da olur ama benim esas hazinem ailemdir dedi.

Kız “artık gitme vaktim geldi” dedi ve kitabın kapağı kapandı. Ve ben hemen kitabın içinden çıkıverdim. Bir rüya gibiydi. Sonra kendi kendime düşündüm ve kızın son dedikleri aklıma geldi .Aslında haklıydı. Öyle bir evim yoktu, aslında öyle eşyalarımda yoktu. Sihirlerim büyülerim de yoktu. Aslında benim en sihirli şeyim sözlerim olduğunun farkına vardım. Ve hemen gidip ablamdan özür diledim ve tebessüm ettim. İste gerçek sihir sevgide barınıyormuş. Bende esas hazinemin ailem olduğunu düşünerek bir daha onları asla kırmamaya yemin ettim. Bu yemin öyle yiyip biten çikolatalara da benzemiyor. Ablamla çok iyi anlaşıyoruz artık.

Bu olanlara gelince kimseye anlatmadım. Hem anlatsam ne olurdu ki kimse bana inanmazdı. Deli olduğumu düşünürlerdi galiba. Pek akıllı olduğumda söylenmez ya aslında.