Mutluluğa Dair

Aydınlığın mevsimi, karanlığın mevsimi mutluluk… Umudun yazı, umutsuzluğun kışı… Her şey ters, dağınık, bir o kadar da imkansız. Yaşamak için her şeyimiz var, yaşamak için hiçbir şeyimiz yok. Kararsızız. Belki de bu kararsızlıktır bizi mutsuz kılan şey. Evet evet kararsızlık. Hayallere sınır koyan, ben eminim demeyi unutturan, bir ufak beklentiye muhtaç bırakıp, onu bulduğu zaman da ardına üzüntüyü saklamadan bize göstermeyen kararsızlık. Ama belki de biz çok karamsarızdır. Mutluluğumuz avuçlarımızın içindeyken bile onu kötü düşüncelerimizle oyalayıp sonra da elimizin tersiyle itiyoruzdur. Olamaz mı?Ya da her aydınlık günün ardından bir karanlık gecenin gelmesi gibi mutluluğumuzun ardından da mutsuzluğun gelebileceğini düşünüp kendimizi üzüyoruzdur. Oysa bilmeliyiz ki gerçek her zaman göründüğü gibi olmayabilir. Çünkü bazen de mutluluk kaybettiklerimizin arkasındadır.

İşte! Mutluluk ve mutsuzluk arasındaki o ince çizgi. Bizim hedefimiz çizginin tam ortası. Ama bunu  yapmak o kadar kolay değil. Biz ne kadar çabalasak da uğraşsak da an gelir bütün doğrularımızın yanlış olduğunu anlar büyük bir boşluğa düşeriz. En güvendiklerimiz bozar ezberimizi. Ve yine öyle anlar olur ki en yakınımızdakinin aslında en uzağımızda olduğunu anlarız. İşte o zaman hem dostluğun hem mutluluğun avuçlarımızdan kayıp gittiğini hissederiz. Artık bizim için sondur. Çünkü biliriz ki gideni durdurmak bazen imkansızdır. Ve yine o zaman anlarız ki ,

HER GİDİŞ BİR BİTİŞTİR…Mutluluk

Sema KÜÇÜKAY